W ciąży (pierwszej !) jestem od stycznia 2014 r., czyli już 11 tydzień. Była planowana, choć mnie i mojego partnera zaskoczył fakt, że w zasadzie udało się za pierwszym razem - fiu, fiu. Mimo, że druga kreska na teście była niewyraźna to byłam pewna. Co prawda przyznam szczerze, że gdyby nie to, iż dopuszczałam możliwość ciąży, byłabym przekonana, że mam normalne dolegliwości przedmiesiączkowe, więc z dzisiejszego punktu widzenia rozumiem kobiety, które nie zdają sobie sprawy, że są w ciąży. U ginekologa byłam w 7 tygodniu - lekarz potwierdził, a nawet pokazał mi moją "fasolkę" :) Zdjęcie z USG nosiłam i noszę nadal w torebce ( za 10 dni będzie następne).
Z opowiadań słyszałam, że po urodzeniu dziecka życie zmienia się o 180 stopni, a ja mam wrażenie, iż moje już się zmieniło i to w pozytywnym znaczeniu. Co prawda moje samopoczucie przez prawie 2 miesiące dalekie było od przyjemnych doznań i cudownego stanu, ale to i tak nie zabiera mi radości z oczekiwania na nasze maleństwo. Wiem, że jest to czas niełatwy, uczę się codziennie nowych rzeczy, obserwuję jak zmienia się moje ciało, jestem pełna obaw przed tym co nieznane. Dlatego chciałabym dzielić się moimi przemyśleniami na temat tego niesamowitego i jednocześnie dziwnego oraz odmiennego niż dotychczas czasu, gdyż czytając inne blogi na ten temat zdobyłam wiele przydatnych informacji. Być może mój blog także będzie przydatny innym kobietom. Mam też nadzieję, że będzie pamiętnikiem, który kiedyś będę mogła przeczytać mojemu dziecku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz